ای تـسـلای دلـم، در غـم بی‌مـادری‌ام            قصدِ رفتن بکنی، پشت سرت می‌بری‌ام
مثـلِ پـیـراهـن کعـبـه که عـزادار شده            بسـته‌ام زخـمِ تو را با گـرۀ روسری‌ام

من بمـیرم، نفـست هـمنـفـسِ درد شده            گـرمیِ زنـدگـی‌ مـا؛ بـدنت سـرد شده
ای بهـارِ منِ دلـخـسـته چرا پاییـزی؟!            چهرۀ زخمِ خزان خوردۀ تو زرد شده

لـرزه افـتاده به جانت، بـدنـم می‌لـرزد            آمـده زلـزلـۀ روضـه، تـنــم مـی‌لـرزد
دید، تا بستر پر خـونِ تو را، آه کـشید            وای، از خاطره‌هایش، حسنم می‌لرزد

روضۀ نو ننـویسید به دفتر، کافی‌ست            مقـتـلِ بازِ مرا روضۀ مـادر کافی‌ست
بعدِ سی سال، دلم بین در و دیوار است            تا بمیرم، بخدا میخ همان در کافی‌ست

آه، خورشید، غروبِ تو طلوع روضه‌ست            قامتِ خم شده‌ام مال رکوع روضه‌ست
بـایـد آمــادۀ غــم‌هـای جـدیـدی بـاشـم            لحظۀ رفتن تو تازه شروع روضه‌ست

آه، بابا چـقـدَر مـاتـم تو جـانـکاه است            بعد تو ذکر شب و روز لب من آه است
بین تقدیر من انگار، عزا حک شده است            تازه بعد از غم تو داغ حسن در راه است

وای، از همسرِ نامرد و نمکدان شکنش            وای، از خون دلش با جگرش در دهنش
وای، از فتنۀ یک پیرزن پست و حسود            تیرباران شدنش، خون تنش بر کـفنش

تازه بعد از حسنم نوبت داغی عظماست            نوبت آن همه روضه‌ست که در کرب‌و‌بلاست
غمِ مـادر،غـم بابا، و غـم سخت حسن            همه جمعند در آن داغ، که در عاشوراست

هُرم این داغ زیاد است، سرم می‌سوزد            «مرغ باغ ملکوتم» که پرم می‌سوزد
می‌رود بر سرِ نیـزه سر خونین کسی            و نظر می‌کند آنجا که حـرم می‌سوزد

تو دعا کن به عزادار، خـدا رحـم کند            بین یک لشکر خونخوار، خدا رحم کند
حق بده اینکه من از ترس به خود می‌لرزم            من و نامحرم و بازار؟!، خدا رحم کند